Środowisko uczenia się w optyce konstruktywizmu krytycznego

Streszczenie w języku polskim

Wprowadzenie: Artykuł jest próbą ukazania konstruktywistycznego środowiska uczenia się jako modelu, koncepcji, która zakłada, że uczeń jest aktywnym, a nie pasywnym uczestnikiem w procesie zdobywania wiedzy pogłębionej, elastycznej i systemowej, a nie fragmentarycznej, sztywnej czy mechanicznie odtwarzanej. W tekście skupiono się na współczesnych potrzebach uczniów w ujęciu konstruktywizmu radykalnego i społecznego. Nakreślono główne wymiary konstruktywizmu krytycznego i zaprezentowano elementy konstruktywistycznego środowiska uczenia się opartego na koncepcji Petera Taylora i Barrego Frasera.

Cel badań:Celem jest ukazanie konstruktywizmu krytycznego jako zbioru różnorodnych teorii, pojęć, koncepcji stwarzających warunki do samodzielnego konstruowania wiedzy oraz tworzenia przyjaznego środowiska uczenia się.

Stan wiedzy: Pojęcie konstruktywistycznego środowiska uczenia się wywodzi się z imperatywu nauczania (John Dewey, Jean Piaget, Lew Wygotski i Howard Gardner). Zakłada, że uczenie się to aktywny proces konstruowania wiedzy na podstawie doświadczenia uczącego się i taka konstrukcja zazwyczaj jest zakończona subiektywnie i metapoznawczo. Pojęciem konstruktywizmu w kontekście uczenia się w klasie szkolnej posługują się w ostatnich dziesięcioleciach dość często zarówno teoretycy (wykładowcy akademiccy i badacze), jak i praktycy (nauczyciele szkolni).

Podsumowanie: W artykule analizujemy, jaką rolę odgrywa konstruktywistyczne środowisko uczenia się, które radykalnie kwestionuje wizje ucznia jako pasywnego odbiorcy i nadaje mu status aktywnego podmiotu mającego wkład w konstruowanie środowiska przyjaznego uczeniu się. Zgodnie z konstruktywistyczną teorią uczenia się edukacja powinna być postrzegana jako wspomaganie ucznia w procesie wytwarzania znaczeń, które umożliwiają konstruowanie własnego rozumienia świata.