Podejście aksjologiczne jako metodologiczna podstawa rozwoju pedagogiki i doskonalenia praktyki edukacyjnej

Streszczenie w języku polskim

Wymiar aksjologiczny praktyki edukacyjnej od zawsze jest aktualny. W okresie społecznego i gospodarczo-politycznego kryzysu na Ukrainie, oraz zaniechania kulturalnych tradycji i poszukiwania wzorców, daje się zauważyć przemieszczenie problematyki aksjologicznej do centrum refleksji naukowej i praktyki pedagogicznej. Jest to spowodowane wieloma czynnikami, do których należą m.in.: ogólnoświatowa tendencja zmiany podstawowego paradygmatu edukacji, ukierunkowanie jej z technokratycznej na humanistyczną, przemyślenie światopoglądowych zasad praktyki oraz światowe tendencje globalizacji z właściwą jej intensyfikacją procesów migracyjnych. Poszukiwanie aksjologicznych podstaw aktualizuje koordynację ogólnoludzkich i narodowych wartości w systemie edukacji. Uświadomienie sobie przyczyn „aksjologizacji” współczesnej edukacji umożliwia określenie problemów węzłowych, które potrzebują filozoficzno-pedagogicznej refleksji, oraz sprzyja przeprowadzeniu reform w systemie edukacyjnym wraz z uwzględnieniem nowoczesnych wymagań społecznego i osobowościowego rozwoju w ich interakcji. Wiedza naukowa, w tym pedagogiczna, jest realizowana przez dążenie do tego, żeby ogarnąć prawdę, oraz w celu realizacji potrzeb społecznych. Aksjologiczne podejście zapewnia więź między praktyką edukacyjną a poznawaniem zjawisk pedagogicznych. Obecnie ideę aksjologicznego podejścia kojarzy się z wcieleniem w praktykę humanistycznego paradygmatu edukacji, w ramach którego główną wartością jest człowiek.