Ukryj
Pokaż wszystkie
Wyślij tekst przez e-mail Poczucie optymizmu studentów pracy socjalnej
Streszczenie w języku polskim
Praca socjalna polega na wspieraniu ludzi doświadczających trudności życiowych. Zawód pracownika socjalnego należy do kategorii profesji pomocowych, w których bliska relacja z drugim człowiekiem stanowi istotę zawodowej działalności, w konsekwencji czego pracownik może być narażony na konfrontowanie się z przykrymi emocjami czy cudzym cierpieniem. Studenci przygotowujący się do wykonywania tego zawodu powinni być wyposażeni w różne umiejętności, m.in. optymistyczne podejście do życia, gdyż takie nastawienie zdecydowanie ułatwia radzenie sobie z trudnościami i niepowodzeniami. Z przeprowadzonych badań wynika, że znaczny odsetek studentów pracy socjalnej ma stosunkowo niskie poczucie optymizmu we wszystkich analizowanych wymiarach. Skłonność do pesymistycznego postrzegania doświadczanych zdarzeń może skutkować niską efektywnością realizacji zadań, jak również negatywnymi konsekwencjami w zakresie zdrowia psychicznego.
Słowa kluczowe
Pełny tekst:
PDFBibliografia
Alberoni F. (1997), Optymizm, Warszawa: Książka i Wiedza.
Bieńko M. (2012), Dylematy profesji i roli w refleksyjnym projekcie tożsamości współczesnego pracownika socjalnego na przykładzie pracowników powiatowych centrów pomocy rodzinie, [w:] M. Rymsza (red.), Pracownicy socjalni i praca socjalna w Polsce. Między służbą społeczną a urzędem, Warszawa: Instytut Spraw Publicznych.
Czapiński J. (2005), Czy szczęście popłaca? Dobrostan psychiczny jako przyczyna pomyślności życiowej, [w:] J. Czapiński (red.), Psychologia pozytywna. Nauka o szczęściu, zdrowiu, sile i cnotach człowieka, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Czerw A. (2010), Optymizm. Perspektywa psychologiczna, Gdańsk: GWP.
Egan G. (2002), Kompetentne pomaganie. Model pomocy oparty na procesie rozwiązywania problemów, Poznań: Zysk i S-ka.
Jarzębowska A., Solak A., Stanek K. (2014), Rola poczucia koherencji w modelu salutogenetycznym pracowników socjalnych w radzeniu sobie ze stresem w aspekcie wypalenia zawodowego, „Praca Socjalna”, nr 2.
Mańkowska B. (2014), Poziom wypalenia zawodowego wśród pracowników socjalnych miejskich ośrodków pomocy społecznej, „Praca Socjalna”, nr 2.
Ogińska-Bulik N. (2006), Stres zawodowy w zawodach usług społecznych. Źródła – konteksty – zapobieganie, Warszawa: Difin.
Okun B. (2002), Skuteczna pomoc psychologiczna, Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia, Polskie Towarzystwo Psychologiczne.
Olech A. (2006), Etos zawodowy pracowników socjalnych. Wartości, normy, dylematy etyczne, Katowice: Wydawnictwo Naukowe „Śląsk”.
Rymsza M. (red.) (2012), Pracownicy socjalni i praca socjalna w Polsce. Między służbą społeczną a urzędem, Warszawa: Instytut Spraw Publicznych.
Rymsza M. (2013), Praca socjalna we współczesnej Polsce: między helping profession a administracją socjalną, [w:] A. Kotlarska-Michalska (red.), Kobiety w pracy socjalnej. Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.
Seligman M.E.P. (1993), Optymizmu można się nauczyć. Jak zmienić swoje myślenie i swoje życie, Poznań: Media Rodzina.
Solak A. (2013), Nowe kompetencje pedagogiczne pracowników służb społecznych wyzwaniem zmian współczesnego świata, „Szkoła – Zawód – Praca”, nr 5–6.
Stach R. (2006), Optymizm. Badania nad optymizmem jako mechanizmem adaptacyjnym, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Trawkowska D. (2006), Portret współczesnego pracownika socjalnego. Studium socjologiczne, Katowice: Wydawnictwo Naukowe „Śląsk”.
DOI: http://dx.doi.org/10.17951/j.2018.31.3.163-176
Data publikacji: 2019-02-26 17:52:11
Data złożenia artykułu: 2018-12-30 17:38:39
Statystyki
Wskaźniki
Odwołania zewnętrzne
- Brak odwołań zewnętrznych
Prawa autorskie (c) 2019 Ewa Sarzyńska-Mazurek
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.