Rola „małych sojuszy” w polityce zagranicznej Ukrainy: przypadek Trójkąta Lubelskiego

Streszczenie w języku polskim

Niniejsze opracowanie koncentruje się na analizie funkcjonalności Trójkąta Lubelskiego jako elementu strategii prowadzenia „małych sojuszy” w wizji polityki zagranicznej Ukrainy. Artykuł poświęcony jest badaniu przyczyn, celów, wyników działalności Trójkąta Lubelskiego od 2020 roku do chwili obecnej oraz przeprowadzeniu prognozy na przyszłość tego międzynarodowego podmiotu. Aby przeprowadzić badania, należało zastosować analizę czynnikową w celu określenia głównych determinantów, które napędzają funkcjonalność Trójkąta Lubelskiego, analizę treści istniejących dokumentów oraz wywiady z urzędnikami i badaczami, a także poziom analizy, który przyczynia się do głębszego zrozumienia tego tematu na poziomie krajowym, regionalnym i globalnym. Wstępne wyniki badania wskazują, że współpraca Litwy, Polski i Ukrainy w ramach Trójkąta Lubelskiego była najbardziej efektywna i praktyczna w porównaniu z innymi organizacjami międzynarodowymi, w których Ukraina uczestniczy w ramach polityki „małych sojuszy”. Wysoką aktywność uczestników Trójkąta można również wytłumaczyć wspólną przeszłością historyczną i podobieństwem ich wizji stabilności politycznej i bezpieczeństwa w Europie Środkowo-Wschodniej. Ponadto istniejące zagrożenie ze strony Federacji Rosyjskiej i Białorusi dla uczestników tego sojuszu, a także rosnące napięcie między Stanami Zjednoczonymi a Chińską Republiką Ludową, tylko zwiększy znaczenie współpracy w tym formacie. Biorąc pod uwagę otwartą fazę inwazji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę w lutym 2022 r., a także długoterminową perspektywę integracji Ukrainy z NATO, ten międzypaństwowy podmiot utrzyma i zwiększy swoje znaczenie, co pozwala na dalsze i głębsze badania nad tym zagadnieniem.