Слухи, сплетни и мифы в среде белорусской пражской эмиграции (1921–1939)
Streszczenie w języku polskim
Pogłoski, plotki i mity – informacyjne technologie działania na świadomość masową. Istotna różnica polega na tym, że pogłoska i plotka to nieformalne sposoby komunikowania masowego, podczas gdy mit stanowi środek wykorzystywany świadomie, często poddawany manipulacji. Z historycznego punktu widzenia pogłoski i plotki są specyficzną kulturalną i komunikatywną praktyką, wykorzystywaną zarówno w porozumiewaniu się indywidualnym, jak i grupowym (społeczeństwo i państwo), która ma negatywne i pozytywne aspekty.
Słowa kluczowe
Pełny tekst:
PDF (Русский)Bibliografia
Źródła:
Centralnyj gosudarstwiennyj archiw wysszych organow własti i uprawlenija Ukrainy w g. Kijewie (dalej – CGAVOVU Ukrainy), 3972, 1, 274. 2–5, 14.
Opracowania:
Buzina, Oleś. (2009). Wiernitie żenszczinam gariemy. Pobrano z: https://www. litmir. me/ br/?b=204841&p=3 (dostęp 29. 05. 2017).
Gorbatow, Dmitrij. (2012). Psichołogija słuchow i spletien. Sankt Pietierburg: Riecz.
Gorbatow, Dmitrij. (2009). Spletniczanije kak socyalno-psichołogiczeskij fienomien. Psichołogiczeskij żurnał, 30, s. 64–72.
Hryb, Tamasz. (2017). Wybranaje. Minsk: Knihazbor.
Jeremijiw, Mychajło. (1999). Z podebradśkych zarysiw. Widwidyny mytropołytom Andrejem Szeptyćkym Akademii. „Chronika-2000”. Ukrajinśkyj kulturołohicznyj almanach, s. 29–30, s. 211–213.
Kapferer, Żan-Noel. (2007). Briend nawsiegda: Sozdanije, razwitije, poddierżka cennosti Brienda. Moskwa: Wierszyna.
Korszuk, Uładzimir. (2006). Biełaruskaja sacyjalistycznaja hramada i prablemy nacyjanalnaj dziarżaunasci Biełarusi. Pracy histarycznaha fakulteta BDU: nawuk, 1, s. 32–39.
Kraluk, Petro. (2017). Marewo Rewoluciji. Ternopil: Nawczalna knyha – Bohdan. Serija „Ma-gistra vitae”.
Łosiew, Aleksiej (2009). Znak. Simwoł. Mif. Moskwa: Akadiemija RIF.
Łysiak-Rudnickij, Iwan. (2007). Mieżdu istorijej a politikoj. Moskwa- Sankt Pietierburg: Letnij sad „Bibliotieka ukrainskoj mysli”.
Maziepa, Issak. (2003). „Ukraina w ognie i burie riewolucyi”. 1917–1920. Kijew: Tiempora.
Mieszczeriakow, Boris, Zinczenko, Władimir. (2002). Bolszoj psichołogiczeskij słowar’. Moskwa: Spiektr.
Nariżnyj, Symon. (1942). Ukrajinśka emihracija. Kulturnaja pracia ukrajinśkoji emihraciji miż dwoma switowymy wijnamy. Cz. 1. Praha.
Russko-niemieckij awtorskij projekt. Słuchi w Rossii. Pobrano z: http://histsemee. ru/articles/44-sluhi-v-rossii-hh-v. html (dostęp 13. 03. 2016).
Szarkowśka, Ołena. (2014). „Dmytro Czyżewśkyj wważaw ukrajinśku literaturu ważływiszoju zahadkoju dla tych, chto z nym zustriczawsia” – 120 rokiw wid narodżennia wydatnoho ukrajincia. Pobrano z: http://gazeta. ua/articles/history_cizhevskij-zavzhdi-zalishavsya-zagadkoyu-dlya-tih-hto-z-nim… (dostęp 27. 05. 2017).
Taras, Anatolij. (2013). Kratkij kurs istorii Biełarusi IX–XXI wiekow. Pobrano z: http://www. e-reading. club/chapter. php/1039116/302/Taras_-_Kratkiy_kurs_istorii_Belarusi_IX-XXI_vekov. html (dostęp 27. 05. 2017).
Teliha, Ołena. (1999). „O kraju mij…”: Twory, dokumenty, biohraficznyj narys. Upor. prof. N. Myroneć. Kyjiw: Wydawnyctwo im. Ołeny Telihy.
Trus, Mikoła. (2013). Z archiwow Ludmiły Kraskowskaj. Belarusian Institute of Arts and Sciences. New York–Miensk.
Zubko, Olga. (w druku). Emigracyja – granica mirowozzrienij. „Kartina mira” praskich biełorusow (1921–1939). Matietriały Mieżdunarodnoj naucznoj konfieriencyi „Tradicyi duchownoj i matierialnoj kultury pograniczja”, Briest, 14–15 nojabria 2016 r.
DOI: http://dx.doi.org/10.17951/sb.2017.11.93
Data publikacji: 2018-03-21 08:34:35
Data złożenia artykułu: 2017-09-04 09:59:49
Statystyki
Wskaźniki
Odwołania zewnętrzne
- Brak odwołań zewnętrznych
Prawa autorskie (c) 2017 Olga Zubko
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.