Koncepcja dokształcania i doskonalenia zawodowego w ujęciu Tadeusza W. Nowackiego wciąż aktualna we współczesnych realiach rynku pracy

Streszczenie w języku polskim

Tadeusz W. Nowacki, twórca pedagogiki pracy, w swej koncepcji naukowej dostrzegał również problemy dokształcania i doskonalenia zawodowego. Ich istotę objął siódmym obszarem badawczym w zaprojektowanej przez siebie subdyscyplinie naukowej. Uznał, iż procesy te stanowią część programu rozwoju osobowości, bowiem rozwój trwa przez całe życie, a jego wyrazem jest dążenie do osiągnięcia mistrzostwa zawodowego. Owo mistrzowskie osiągnięcie ma miejsce we wszystkich zawodach, ale jego postrzeganie jest różne ze względu na społeczny wymiar danego zawodu. Dlatego wciąż wyższa jest ranga mistrzostwa w tzw. profesjach, czyli zawodach wymagających długiego uczenia się, niż w pospolitych zawodach, takich jak np. fryzjer, piekarz czy kelner. Przemiany cywilizacyjne wymuszają konieczność ciągłego doskonalenia się pracowników, przez co ich wytwory służą zaspokajaniu coraz wyższych codziennych potrzeb obywateli. Ich nabywanie stanowi nie tylko wyraz uznania dla wytwórców, ale częstokroć napawa ich samych dumą z wartości własnego wysiłku, utwierdzając w przekonaniu o słuszności podejmowanych przez siebie działań na rzecz dokształcania i doskonalenia zawodowego. W ten sposób koncepcja Tadeusza W. Nowackiego wpisuje się w model rozwojowy pracy, zapoczątkowany przez Piusa XI, a kontynuowany również przez kardynała Stefana Wyszyńskiego. Uważali oni, że udoskonaleniu podlega nie tylko tworzywo pracy,
ale i jego twórca, czyli człowiek. Taki wymiar – zdaniem kardynała Stefana Wyszyńskiego – ma tylko praca człowieka jako istoty rozumnej i wolnej, która realizuje dwa następujące cele: 1) udoskonala rzeczy; 2) udoskonala człowieka pracującego – i przez to staje się punktem wyjścia postępu społeczno-gospodarczego, cywilizacji ludzkiej, postępu moralno-religijnego oraz kultury świata.