Badania kontrastywne w perspektywie dydaktyki pisania w L2 : trzy osie retoryki

Streszczenie w języku polskim

Powszechnie się przyjmuje, że akty mowy, będące przedmiotem badań językoznawczych, są wyraźnie nacechowane kulturowo, o czym świadczy szereg prac inspirowanych pojęciem ste­reotypu, grzeczności itp., a także poświęconych różnorodnym zagadnieniom: od wzoru zdania do dyskursywnej skali sekwencyjnej lub od materiałów werbalnych po materiały niewerbalne. W ten sposób językoznawstwo kontrastywne otwiera możliwość wyjaśnienia podobieństw i różnic w re­alizacji aktów mowy dokonywanych przez nadawców wywodzących się z różnych kultur.

W dziedzinie nauczania języków obcych kontrastywna perspektywa badawcza umożliwiła rozszerzenie modeli analizy, które dzięki temu pozwalają lepiej zrozumieć porównywane języki i pisemne zachowania językowe nadawców wywodzących się z różnych kultur.

Niniejszy artykuł proponuje klasyfikację dzieł odnoszących się do retoryki kontrastywnej, które dotyczą głównie tekstów pisanych osób uczących się języka obcego oraz rodzimych pisarzy, w celu podkreślenia różnic pomiędzy „stylem, argumentacją i organizacją” (Purves, 1986), cha­rakteryzujących teksty pisane przez autorów różnych kultur. Te trzy aspekty uznajemy za główne zagadnienia badawcze retoryki kontrastywnej, mającej na celu uporządkowanie różnych elementów i zjawisk dyskursywnych dotychczas opisywanych i analizowanych. Uważamy, że takie podejście pozwoli uwzględnić wyniki badań rozmaicie zatytułowanych i obierających sobie za przedmiot badawczy różne zjawiska retoryczne, jak np.: łączniki, metody rozumowania, organizacja tekstowa, struktura argumentacyjna, styl, konwencja wypowiedzi, spójność tekstu (kohezja/koherencja) itp.