Co śmieszy dorosłych w kontaktach językowych z dziećmi?
Streszczenie w języku polskim
Słowa kluczowe
Pełny tekst:
PDFBibliografia
Bibliografia podmiotowa
Manasterska-Wiącek E., 2010, Myślę, więc rozśmieszam, czyli o komizmie w myśleniu dziecka, „Annales UMCS” Sectio FF, vol. XXVIII, z. 1.
Skubalanka T., 2010, Dziecko i dorosły. Dwa językowe punkty widzenia, „Annales UMCS” Sectio FF, vol. XXVIII, z. 1.
Bibliografia przedmiotowa
Buttler D., 1968, Polski dowcip językowy, Warszawa.
Cieślikowski J., 1967, Wielka zabawa, Wrocław.
Dąbrowska E., Kubiński W., 2005, Procesy dziecięcej akwizycji języka w ujęciu kognitywnym, [w:] Kardela H., Muszyński Z., Rajewski M. (red.), Kognitywistyka. Problemy i perspektywy,
RRR Kogniwistyka I, Lublin.
Dziemidok B., 1967, O komizmie, Warszawa.
Grabias S., 1968, Z zagadnień komizmu w gwarze studenckiej, „Językoznawca”, nr 18-19.
Kępa-Figura D., 2004, Gry językowe w komunikacji radiowej, [w:] Dybalska R., Kępa-Figura D., Nowak P., Przemoc w języku mediów? Analiza semantyczna i pragmatyczna audycji radiowych,
Lublin.
Propp W. J., 1977, Problem śmiechu i komizmu, „Przegląd Humanistyczny”, z. 3.
Simonides D., 1976, Współczesny folklor słowny dzieci i nastolatków, Warszawa.
Tokarz A., 1991, Poczucie humoru a aktywność twórcza człowieka, „Psychologia Wychowawcza”, nr 4.
Warchał K., 2008, Niezamierzony efekt komiczny jako błąd komunikacyjny, [w:] Kita M. (red.), Błąd językowy w perspektywie komunikacyjnej, Katowice.
Wittgenstein L., 2000, Dociekania filozoficzne, tłum. B. Wolniewicz, Warszawa.
Zgółkowa H. (red.), 2004, Praktyczny słownik języka polskiego, t. 48, Poznań.
DOI: http://dx.doi.org/10.17951/ff.2015.33.1.11
Data publikacji: 2016-06-01 09:40:29
Data złożenia artykułu: 2016-05-31 10:11:03
Statystyki
Wskaźniki
Odwołania zewnętrzne
- Brak odwołań zewnętrznych
Prawa autorskie (c) 2016 Barbara Boniecka
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.