Ochrona informacji zawierających tajemnicę bankową na tle regulacji chroniących dobra osobiste.

Streszczenie w języku polskim

Tajemnica bankowa swoją ochroną obejmuje wszelkie informacje uzyskiwane przez bank w związku z wykonywaniem czynności bankowej na etapie negocjacji oraz w trakcie zawierania i wykonywania umowy łączącej bank z beneficjentem tajemnicy. W doktrynie pozostaje spornym objęcie tajemnicy bankowej ochroną przewidzianą w kodeksie cywilnym dla dóbr osobistych. Niniejsze opracowanie stanowi głos w dyskusji w przedmiocie ewentualnego uznania tajemnicy bankowej za jedno z niewymienionych enumeratywnie w katalogu art. 23 k.c. dóbr osobistych. Zgodnie z analizą i stanowiskiem przyjętym w pracy naruszenie tajemnicy bankowej może zostać objęte konsekwencjami przewidzianymi dla naruszenia dóbr osobistych, z uwagi na ochronę prawa do prywatności uznanego w doktrynie i orzecznictwie za dobro osobiste podlegające ochronie. Koncepcja instytucjonalnej ochrony dóbr osobistych umożliwia beneficjentowi tajemnicy dochodzenie roszczeń zagwarantowanych w art. 24 oraz 448 k.c. Szeroki katalog wyjątków od sytuacji, gdy bank jest zobowiązany do zachowania w poufności uzyskanych informacji, prowadzi do konkluzji, że ochrona tajemnicy – zarówno na gruncie kodeksu cywilnego, prawa bankowego, jak i ustawy o ochronie danych osobowych – pozostaje w obecnym systemie prawnym instytucją o coraz mniejszym znaczeniu dla obrotu gospodarczego, zaś interes publiczny stanowi dla ustawodawcy dobro daleko ważniejsze od interesu konkretnej jednostki.