Oszustwo asekuracyjne w ujęciu prawnoporównawczym. Część pierwsza

Streszczenie w języku polskim

Niniejszy artykuł zawiera krytyczną analizę oszustwa ubezpieczeniowego przy wykorzystaniu ujęcia komparatystycznego. W ocenie autora nie ulega wątpliwości, że polskie rozwiązanie wymaga zmian. Różny może być jednak ich zakres. Pomocna w formułowaniu wniosków de lege lata oraz postulatów de lege ferenda może być optyka na ten typ czynu zabronionego w obcych porządkach prawnych. W związku z powyższym w części pierwszej skupiono się na analizie dogmatycznej przestępstwa z art. 298 § 1 Kodeksu karnego oraz na jego odpowiednikach w subsydiarnym modelu w Niemczech, Austrii i Finlandii. Szczegółowy wywód poprzedza proces modelowania odpowiedzialności za realizację oszustwa asekuracyjnego, uwzględniający specyfikę przestępczości gospodarczej oraz różnorodne podejścia ustawodawców europejskich. W podsumowaniu pokuszono się o sformułowanie wstępnych wniosków, wynikających z przeprowadzonych analiz. W tym miejscu należy podkreślić, że finalne konkluzje zostaną zamieszczone w drugiej części opracowania, po uwzględnieniu rozważań dotyczących modelu samoistnego.