Indywidualizacja w zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej – mit czy rzeczywistość

Alicja Kubik

Streszczenie w języku polskim


Naukowcy, którzy badają mózg, twierdzą, że szkoła w swojej obecnej formie nie wspiera naturalnych procesów uczenia się. Uważają też, że współczesna szkoła nie jest miejscem, które umożliwia indywidualny rozwój uczniów. Wielu badaczy utrzymuje, że szkoła powinna być stworzona od nowa. Żeby znaleźć najlepsze rozwiązania, należy najpierw odpowiedzieć na kilka pytań, m.in.: Dlaczego posyłamy dzieci do szkoły? Czego się tam nauczą? Do czego chcemy je przygotować? Czy chcemy, żeby dzieci były kreatywne i umiały myśleć w sposób innowacyjny, czy też wolimy wspierać i nagradzać uczniów, którzy są w stanie przyswajać wiedzę prezentowaną według utartego modelu? Żeby kształcenie dzieci stało się bardziej efektywne, należy wprowadzić indywidualizację kształcenia, która jest ściśle związana z nauczaniem zróżnicowanym. Wnioski zaprezentowane w niniejszym artykule są oparte na obserwacjach pracy szkolnej dzieci uczęszczających do klas I i III szkoły podstawowej.

Słowa kluczowe


indywidualizacja; indywidualizacja kształcenia; nauczanie zróżnicowane; neurodydaktyka

Pełny tekst:

PDF

Bibliografia


Adamek I., Bałachowicz J. (2013). Kompetencje kreatywne nauczycieli wczesnej edukacji dziecka. Wydawnictwo Impuls, Kraków.

Dryden G., Vos J. (1999). Rewolucja w uczeniu. Zysk i S-ka, Kraków.

Gardner H. (2009). Inteligencje wielorakie. Nowe horyzonty w teorii i praktyce. Wydawnictwo Laurum, Warszawa.

Grzegorzewska S. (2009). Różnicowanie kształcenia w klasach początkowych. Wydawnictwo Impuls, Kraków.

Klus-Stańska D. (2013). Szkoła dla dziecka czy dziecko dla szkoły, czyli garść uwag o gotowości szkolnej. „Dysleksja” 2.

Kot S. (1996). Historia wychowania. T. II. Wydawnictwo PWN, Warszawa.

Kujawiński J. (1978). Indywidualizacja w problemowym nauczaniu uspołeczniającym w szkole podstawowej. Wydawnictwo Instytutu Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych, Poznań.

Kuligowska K. (1975). Problemy indywidualizacji nauczania. WSiP, Warszawa.

Kupisiewicz Cz., Kupisiewicz M. (2009). Słownik pedagogiczny. Wydawnictwo PWN, Warszawa.

Lewowicki T. (1977). Indywidualizacja kształcenia. Dydaktyka różnicowa. Wydawnictwo PWN, Warszawa.

Palka S. (1988). Pedagogiczne czynniki różnicujące szanse edukacyjne uczniów. W: H. Moroz (red.). Czynniki różnicujące szanse edukacyjne dzieci w młodszym wieku szkolnym. Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.

Palka S. (2003). Pedagogika w stanie tworzenia. Kontynuacje. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.

Piasta W., Potyrała P., Wasylkowska K. (1982). Różnicowanie kształcenia wczesnoszkolnego. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław.

Rose C., Nichol M. J. (2009). Ucz się szybciej, na miarę XXI wieku. Wydawnictwo Logos, Warszawa.

Sterna D. (2008). Ocenianie kształtujące w praktyce. Wydawnictwo Civitas, Warszawa.

Sterna D. (2014). Uczę (się) w szkole. Wydawnictwo Centrum Edukacji Obywatelskiej, Warszawa.

Więckowski R. (1973). Problem indywidualizacji w nauczaniu. Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk.

Więckowski R. (1975). Nauczanie zróżnicowane. Nasza Księgarnia, Warszawa.

Wolny H. (1979). Zasada indywidualizacji w nauczaniu języka polskiego. WSiP, Warszawa.

Wołoszyn S. (wybór i oprac.) (1965). Źródła do dziejów i myśli pedagogicznej. T. I. Wydawnictwo PWN, Warszawa.

Żylińska M. (2013). Neurodydaktyka. Nauczanie i uczenie się przyjazne mózgowi. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń.




DOI: http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2015.34.2.112
Data publikacji: 2015-09-25 09:11:53
Data złożenia artykułu: 2015-09-03 10:20:42


Statystyki


Widoczność abstraktów - 1348
Pobrania artykułów (od 2020-06-17) - PDF - 591

Wskaźniki





Prawa autorskie (c) 2015 Alicja Kubik

Creative Commons License
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.