Partycypacja i inkluzja społeczna jako wymiary polityki rewitalizacji miejskiej

Streszczenie w języku polskim

W artykule poruszono kwestię społecznego aspektu rewitalizacji, która winna być procesem złożonym, uwzględniającym w każdym z jego stadiów szeroko rozumiany współudział społeczeństwa lokalnego. Stymulowanie tego procesu w celu aktywizacji, animacji i integracji jest swoistą specyfiką odnowy miast, ale też prawem obywatelskim i procedurą obowiązującą w państwach demokratycznych. W warunkach polskich miast – mimo uchwalonej w 2015 roku Ustawy o rewitalizacji – opracowane postanowienia społecznego aspektu w dalszym ciągu budzą wiele wątpliwości. W związku z tym, przyjmując metodę analityczną, autorka rozpocznie rozważania od nakreślenia istoty procesów rewitalizacyjnych i wskazania optymalnej jej zdaniem definicji. W dalszej części przybliży zagadnienie „partycypacji społecznej”, ustosunkowując się do koncepcji local governance jako modelu popularyzującego zaufanie, społeczeństwo obywatelskie i kapitał społeczny. Wskazana zostanie też słuszność zasady włączenia społecznego jako prymatu procesów rewitalizacyjnych. Uzupełniająco zinterpretuje uwarunkowania polskiej polityki rewitalizacji miejskiej w zakresie aktywizacji społecznej, analizując jakość przepisów prawnych zawartych w Ustawie o rewitalizacji i wykorzystywanych w praktyce narzędzi. Umożliwi to zdiagnozowanie poziomu realnych działań na rzecz uspołecznienia procesów rewitalizacyjnych, jak też wytyczenia perspektywicznych zabiegów w celu udoskonalenia pożądanych rezultatów. W podsumowaniu zaś stwierdzi, iż obligatoryjne jest wypracowanie nowego kierunku polityki rewitalizacji miejskiej, której największym mankamentem w polskich realiach jest przede wszystkim stosowanie biernych metod aktywizujących oraz ograniczenie upodmiotowienia społeczności miejskich.