Instytucja przedawnienia w austriackim Kodeksie karnym z 1852 r.

Streszczenie w języku polskim

Celem artykułu jest omówienie instytucji przedawnienia, istotnej z punktu widzenia badań zarówno współczesnych dogmatyków, jak i historyków prawa. Początki tej instytucji sięgają czasów starożytnych. W miarę rozwoju dziejowego przeszła ona pewną ewolucję. W poszczególnych epokach ustawodawcy różnie podchodzili do jej kształtu, a niekiedy nawet z niej zupełnie rezygnowali. Jako przykład można wskazać Constituitio Criminalis Josephina z 1787 r. Kluczowe dla zrozumienia tego zagadnienia jest zidentyfikowanie koniecznych warunków dla stosowania przedawnienia, zarówno podmiotowych, jak i przedmiotowych. W analizie poszczególnych rozwiązań wskazano również poglądy przedstawicieli doktryny, w tym tak zasłużonych badaczy jak E. Krzymuski. W artykule znajdują się pewne ogólne informacje na temat austriackiego prawa karnego, co pozwoliło na zobrazowanie analizowanej problematyki. Za zasadne uznano krótkie scharakteryzowanie wcześniej obowiązujących kodeksów karnych oraz ustawy karnej z dnia 27 maja 1852 r. na tle rozwiązań niemieckiego Kodeksu karnego z 1871 r., rosyjskiego kodeksu Tagancewa, polskiego kodeksu Makarewicza oraz polskiego Kodeksu wykroczeń. Zastosowano przede wszystkim metodę historyczno-prawną, która pozwala na wskazanie i opis zachodzących przemian dotyczących poszczególnych instytucji prawnych, a także metodę dogmatyczną, dzięki której możliwa była egzegeza materiału normatywnego i poszczególnych przepisów prawych. W artykule wykorzystano teksty ustaw w wersji drukowanej oraz pochodzące ze zbiorów polskich i austriackich internetowych bibliotek cyfrowych, przede wszystkim zaś sięgnięto po dostępne komentarze z epoki.