Przestrzeń emigracyjna a profil tożsamościowy bohaterek w opowiadaniu "Женщины русских селений" Ludmiły Ulickiej

Résumé

Obiektem analizy i interpretacji w przedłożonym artykule jest swoistość przedstawienia kobiecego „ja” na tle przestrzeni emigracyjnej jako probierza kulturowej identyfikacji bohaterek w opowiadaniu Женщины русских селений Ludmiły Ulickiej. Kategoria przestrzeni odnosi się tu do szeregu opozycji „swój”–„obcy”, Rosja–Ameryka, Wschód–Zachód, kobieta–mężczyzna, dobro–zło itd., semantycznie nawiązując do kwestii filozoficznych, aksjologicznych, ontologicznych i kulturowych. W analizowanym tekście wokół tegoż zagadnienia rozgrywa się dialog trzech protagonistek, z których jedna demonstruje patriarchalny, rosyjski typ myślenia, dla pozostałych ich sytuacja egzystencji na progu dwóch przestrzeni rodzi potrzebę przemiany, rewizji dotychczasowego zachodniego stosunku do życia. W efekcie wszystkie trzy okazują się typowymi kobietami kulturowej przestrzeni Wschodu z ich niepoprawną wrażliwością na niedolę drugiego, poświęceniem oraz skłonnością do alkoholu, który gubi i ratuje, jest źródłem natchnienia, pozwalającym zgłębić tajemnice istnienia, czyni z człowieka błazna i mędrca, pozwala być „śmiesznym człowiekiem” i „tragicznym błaznem”, stojącym na progu życia i śmierci, fałszu i prawdy, rozumu i obłędu, trzeźwości i pijaństwa.